Friday, October 13, 2006

Ο Διάβολος Φοράει Prada [3/5]

Να σας πω την αλήθεια, εγώ το βιβλίο ούτε που το είχα ακούσει! Όταν έμαθα το θέμα, κατάλαβα γιατί... Τώρα, εάν σας αφορά περισσότερο ο αληθινός βίος της Άννα Γουίντουρ (διευθύντρια της αμερικανικής Vogue) και τα παρασκήνια που την έκαναν best-seller ανάγνωσμα μέχρι και ταινία, αναζητήστε το τεύχος Σεπτεμβρίου του LOOK, τα παιδιά εκεί ξέρουν καλύτερα. Στα σκοτάδια των αιθουσών τα’ χω φάει τα νιάτα μου εγώ, όχι στις μόδες. Τι διαόλου φιλμ είναι, λοιπόν, τούτο εδώ και γιατί διέλυσε τα ταμεία σε μια χώρα όπου, ειλικρινά, στις περισσότερες Πολιτείες πρώτη φορά θα άκουσαν τη λέξη Prada;

Από επεισόδια του «Sex and the City» και μια μικρού μήκους βραβευμένη με Όσκαρ, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Φράνκελ, αν και όχι τόσο στιλάτα όσο θα απαιτούσε ο τίτλος, τη βγάζει καθαρή χωρίς να σπάσει τακούνι στη μεγάλη οθόνη, δια μέσω της εξής μαγκιάς: βρήκε την ισορροπία ανάμεσα στο πιο ενήλικο (έως πολύ ώριμο...) κοινό και τα ονειροπαρμένα κοριτσάκια που ξεφυλλίζουν το ροζ lifestyle, ζώντας σε ονειρώξεις καριέρας και εμφάνισης που μόνο στις σελίδες των περιοδικών υπάρχουν. Φτιάχνει, λοιπόν, ένα δίπολο ταύτισης πάνω στην Άντι Σακς (νεαρά με βλέψεις στη δημοσιογραφία που πάει στη Νέα Υόρκη να πιάσει δουλειά) και τη Μιράντα Πρίστλι (διευθύντρια περιοδικού μόδας που τρέμουν τα ντεφιλέ μαζί με τα θεμέλιά τους) και αφήνει τις κάμερες να φιλμάρουν αβίαστα μπροστά στην κωλοφαρδία που λέγεται... ιδανικό κάστινγκ.

Η Ανν Χάθαγουεί προέρχεται από δύο «Ημερολόγια μιας Πριγκίπισσας», ταινίες που είχαν σκίσει στις ΗΠΑ και την είχαν μετατρέψει σε πρότυπο ταύτισης κάθε κοπελίτσας, ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης. Να μην τα αναλύσουμε αυτά, αντιλαμβάνεστε, μιλάμε για κάτι σαν ωστικό κύμα που σαρώνει στο πέρασμά του... Δίπλα της, έχουμε τη Μέριλ Στριπ. Τελεία. Είναι τόσο μεγάλη κυρία, ηθοποιός και ταλεντάρα στην κωμωδία η Στριπ, που εδώ δεν καταλαβαίνεις αν αυτό που κάνει είναι απλός βηματισμός στα πλατό ή υποκριτική επίδειξη. Με μια άλλη, νέα προφορά που εκφέρει με υπεροψία και καπατσοσύνη, μια παγωμένη ασάφεια στο πρόσωπο κι ένα βλέμμα σιωπηλής υστερίας που απορεί για το πως προσγειώθηκε σε τούτο τον πλανήτη των αχρήστων, η Μέριλ Στριπ θα έσωζε αυτή την ταινία ακόμη κι αν ήταν η μεγαλύτερη πατσαβούρα της δεκαετίας! Οι δύο πρωταγωνίστριες και μόνο δίνουν τον αέρα του επιτυχημένου έργου που θα σε διασκεδάσει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είναι αυτό αρκετό; Όχι ακριβώς. Αλλά για τα επόμενα 109 λεπτά της ζωής σου, δε θα σου φύγει και πόντος...

Αντικειμενικά, το «Ο Διάβολος Φοράει Prada» μοιάζει με μια βόλτα για ψώνια. Θα βγεις, θα ξοδέψεις, θα χαρείς, αλλά ποιος ξέρει αν θα το ξαναφορέσεις ποτέ... Προφανής η ευθύνη. Το σενάριο δεν ξεπερνά τις αφελείς προθέσεις ενός κοριτσίστικου παραμυθιού, όπου η κεντρική ηρωίδα μεταλλάσσεται πετυχημένα και στα πρότυπα ενός Δυτικού μοντέλου επιφανειακής, ανεγκέφαλης χλιδής, για να ολοκληρώσει το «έργο» της μέσα από μια συνειδητοποιημένη επιλογή εξιλέωσης στο φινάλε, λες και αποτάσσεται του Σατανά! Ωραία τα ηθικοπλαστικά μηνύματα, ρεαλιστικά, όμως, ποιον πας να κοροϊδέψεις, κουκλίτσα μου; Επιπλέον, στο «ώριμο» κομμάτι του φιλμ, η Στριπ μάχεται στωικά για να βρει τη συμπάθεια του κοινού ως δραματικός χαρακτήρας χωρίς σεναριακές βάσεις, με εμβόλιμες σκηνές κρίσης γάμου. Το παρασκήνιο της μόδας δείχνει κάπως φτωχικό γιατί ο Φράνκελ δεν είναι Ρόμπερτ Άλτμαν, όταν το φιλμ μετακομίζει Παρίσι, αλλά, τι τα θες, στο αμερικανικό κοινό όλα φάνηκαν εξωτικά και λειτουργικά. Γι’ αυτό, σκάσε και στήσου στην ουρά. Και μη φορέσεις Prada για μια φορά, ιθαγενή!

The Devil Wears Prada [2006] / για την Athens Voice

6 Comments:

Blogger cheaptalk said...

Ηλία δε μπορώ να μη πω ότι εξαιτίας μιας ψιλοκόντρας στις Μάσες έκατσα και διάβασα ότι βρήκα στην Ελλάδα για το φιλμ και κανένας άλλος δε κατάφερε να ξεφύγει απ' τους δηθενισμούς που πάνε με το θέμα. Και, μεταξύ μας, έχεις γίνει ο προσωπικός ήρωας της estelle παρόλο που της τη λες άμα γράφει καμιά μπούρδα (τώρα πότε θα σου πει κι εσένα ότι δεν έχεις ιδέα από ακαδημαϊκή κριτική δε ξέρω :p)

8:04 PM  
Blogger cinemad said...

Αυτή με τον Κιούμπρικ είναι η estelle; Να τη δείρετε λίγο γιατί φοβάμαι πως θα είναι και φεμινίστρια...

Επίσης, σκατά στα μούτρα της ακαδημαϊκής κριτικής. Έχει πεθάνει προ πολλού, μαζί με τις ταινίες που τη γέννησαν. Για να συντηρήσεις μια γλώσσα και τις θεωρίες της πρέπει να συν-υπάρχει και το «προϊόν» το οποίο κρίνεται. Δυστυχώς, σήμερα καλούμαστε να κριτικάρουμε μονάχα προϊόντα. Χωρίς εισαγωγικά. Και μην ακούσω καμιά αηδία για ευρωπαϊκό σινεμά και τέχνες, εντάξει;

3:10 PM  
Blogger cinemad said...

Καλά, δεν είναι και ΤΟΣΟ αθώα αυτή η ταινία, αλλά ας μείνουμε στο «διασκεδαστική» γιατί δεν αξίζει να σπαταλάμε και την ώρα μας...

2:48 PM  
Blogger dark tyler said...

Έγω πάντως το πρώτο πράμα που είπα μόλις τελείωσε η ταινία, και μάλιστα το φώναξα με πυγμή, ήταν οτι εγώ θα καθόμουν εκεί και ποιος τον χέζει τον λέτσο το μάγειρα! Ορίστε μας τώρα. He's dragging you down, honey!

Κατά τα άλλα, το καταδιασκέδασα. Πολύ fun fun fun και συν τοις άλλοις θα βγάλει και ένα Όσκαρ κιόλας. Αμέ!

PS. To Last King of Scotland πότε βγαίνει εδώ? Για να δούμε και τον νικητή του πρώτου αντρικού ρόλου, όχι τίποτα άλλο.

PS2. Lost τελικά βρήκες, ή θες να στο φέρω? Έχουμε 3 επεισόδια so far, όπως είχες παραγγείλει... ;)

3:33 PM  
Blogger cinemad said...

Α) Θα συμφωνήσω ως προς την ηθική, διδακτική επιλογή. Σιγά τον άντρα!

Β) Όχι φέτος. Μάλλον θα περιμένουν τις υποψηφιότητες.

Γ) Μου είπε πως τα έχει και ο Π. Αρχίζω ν’ αλλάζω γνώμη. Έξι δεν θα είναι τα επεισόδια αυτού του «κύκλου»; Εάν ναι, μήπως να περιμένω λίγες εβδομάδες ακόμη να ολοκληρωθεί το «βάσανο»;

3:39 PM  
Blogger dark tyler said...

Του χρόνου?! Δεν είμαστε καλά. Nά'ναι καλά το mininova...

Για Lost, θα έλεγα ναι. Ξέρεις με τι ρυθμό πάει, εξάλλου. Δες καλύτερα μαζεμένη την εξάδα, θα το ευχαριστηθείς καλύτερα.

6:35 PM  

Post a Comment

<< Home