Friday, November 17, 2006

Casino Royale [4/5]

Ο νέος Μποντ έχει ένα πρόβλημα με τα μαρτίνι του. Τη μια φορά του σερβίρουν κάτι που ψάχνει να βρει πως να το βαπτίσει και την άλλη πετάει ένα σχόλιο απαξίωσης προς τον μπάρμαν και, απλά, ζητάει να πιει. Είμαι σίγουρος πως αν υπήρχε τρίτη φορά, ο μπάρμαν θα κατέληγε στην κόλαση με μια εμφανέστατη τρύπα από σφαίρα στο μέτωπό του. Σε περίπτωση που δεν πιάσατε το υπονοούμενο, ο Τζέιμς Μποντ του πρωτοεμφανιζόμενου στο ρόλο Ντάνιελ Κρεγκ δεν είναι μπλαζέ και cool αλλά... το μπλαζέ που σκοτώνει. Με μια λέξη, ο τύπος είναι φανταστικός! Το ίδιο και η ταινία.

Βασισμένο στο πρώτο (1953) βιβλίο του Ίαν Φλέμινγκ, το οποίο ταλαιπωρήθηκε στο παρελθόν από μια πρόχειρη τηλεοπτική βερσιόν (1954) και μια φαρσική υπερπαραγωγή (1967), το «Casino Royale» υποτίθεται πως ακολουθεί τον Μποντ στα πρώτα του βήματα, με μια εισαγωγή στο πως απέκτησε τον 00 τίτλο του και μια σκηνή καταδίωξης που αλλάζει τα δεδομένα στον όρο «αεροπλανικό». Όταν συνέλθετε από τις αρχικές συστάσεις, θα μειδιάσετε ελαφρά με την προσαρμογή ενός βιβλίου που γράφτηκε πάνω στα πρότυπα του ψυχρού πολέμου και εκσυγχρονίστηκε στην εποχή της... δορυφορικής κατασκοπίας, δίπλα στα μοιραία λάθη ενός φιλμ που ενώ έπρεπε να είχε τα πρωτεία ουσιαστικά πρόκειται για το 21ο της σειράς! Πέραν της προφανούς ανακατωσούρας, ο Μάρτιν Κάμπελ παραδίδει μια αψεγάδιαστη περιπέτεια που σέβεται την παράδοση του Μποντ, σκληραίνει το σαρκασμό του και ξαναβρίσκει τη σαδομαζοχιστική χάρη του ήρωα που μας είχε αφήσει χρόνους (λέγε με και «Από τη Ρωσία με Αγάπη»). Ναι, η επιστροφή είναι θριαμβευτική. Κι ας πρόκειται για τον μεγαλύτερο σε διάρκεια Μποντ (144 λεπτά) που είδαμε ποτέ. Η δράση είναι μοιρασμένη σε σωστές δόσεις, οι ατάκες γαζώνουν και το κρυμμένο χαρτί στο τσεπάκι του Κάμπελ είναι, απροσδόκητα, ένας τόνος σοβαρότητας που αποπνέουν οι χαρακτήρες και το σενάριο. Είναι μια από τις ελάχιστες φορές όπου σε ταινία αυτής της σειράς γίνεται μια απόπειρα σκιαγράφησης χαρακτήρων, οι διάλογοι είναι τόσο προσεγμένοι και το καστ το «ψάχνει» και υποκριτικά! Σταθείτε στις σκηνές του Κρεγκ με την Τζούντι Ντεντς (απολαυστικότατη και γήινη με ουσία ως Μ) ή στον οριακά ψυχαναλυτικό διάλογο - φλερτ του με την Εύα Γκριν στο τρένο για το Μοντενέγκρο και θα καταλάβετε πως η δουλειά που έγινε αυτή τη φορά ξεπερνά τις απλές, εμπορικές προδιαγραφές. Ο Μποντ του «Casino Royale» διαθέτει μια ωριμότητα σπάνια για το είδος. Κι αυτή είναι και η μεγαλύτερη μαγκιά του.

Φυσικά, ο Ντάνιελ Κρεγκ εξαφανίζει από το χάρτη όλους τους υπόλοιπους ερμηνευτές στα χρονικά του Μποντ και μένει μόνος απέναντι στον Σον Κόνερι. Η ετυμηγορία δε βγαίνει εύκολα. Ο Κρεγκ παίρνει έξτρα πόντους με το ταλέντο του ως ηθοποιός, αλλά ο Κόνερι θα έχει πάντα το bonus του μύθου... Τελικά, ποιος κερδίζει το παιχνίδι; Εκείνος που θα ποντάρει τα χρήματά του σ’ ένα εισιτήριο για τον καινούριο Μποντ. Κερδισμένος πρέπει να είναι πάντα ο θεατής. Διαφωνούμε;

Casino Royale [2006] / για την Athens Voice

4 Comments:

Blogger Seven Film Gallery said...

cinemad ειμαστε μαζι σου ηδη κυκλοφορουμε με T-shirts : my name is Graig, Daniel Graig.
Σημερα θαρθει ολη η ομαδα να σε ακουσει στο Art-House.

11:12 PM  
Blogger dark tyler said...

O Craig είναι ο καλύτερος Bond ever, αλλά η ταινία από τη μέση και μετά έχει τη λεπτότητα ενός σφυριού που σε βαράει στο κεφάλι. Paul Haggis, triumphant.

Again. :P

2:38 AM  
Blogger cinemad said...

SFG, όλη την ομάδα δεν την είδα (ή τουλάχιστον δε μου μίλησαν, νομίζω), αλλά thanks anyway. Δε χανόμαστε...

4:37 PM  
Blogger cinemad said...

Tyler, σε έπαιρνα τηλέφωνο να έρθεις να δούμε μια... «καπνισμένη» ταινία αλλά δεν το σήκωνες. Περίμενε ως το Φλεβάρη, λοιπόν. :-Ρ

4:40 PM  

Post a Comment

<< Home