Friday, November 17, 2006

Scoop [1/5]

Ομολογώ πως μεγάλωσα τρέφοντας υπερβολική αγάπη προς το σινεμά του Γούντι Άλεν, όποιο είδος κι αν υπηρετούσε, από τις πιο εξωφρενικές και «απλοϊκές» του κωμωδίες μέχρι τα «μπεργκμανικά» του, καταπιεσμένα ψυχοδράματα και τα νευρωσικά «έπη» για τους πολίτες της Νέας Υόρκης. Τι έμεινε από όλα αυτά σήμερα; Αναμασημένη τροφή που κάνει απεγνωσμένα rewind σε εμπνεύσεις του παρελθόντος, όπως συνέβη με το περσινό «Match Point». Πρώτο μέγα λάθος του «Scoop», η παραμονή του Άλεν στο Λονδίνο για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Η τουριστική του ματιά είναι οριακά άσχετη και βαρετή, δίπλα σε τόσο έντονα στερεότυπα που σου κόβουν το χαμόγελο πριν σε ακουμπήσει ο ναρκισσισμός μερικών χαριτωμένων, σκόρπιων ατακών. Η ανάπτυξη του μυστηρίου πάνω σε έναν αινιγματικό serial killer είναι πιο γερασμένη κι απ’ το μύθο του Τζακ του Αντεροβγάλτη, ενώ σε παρόμοιο μοτίβο ο Άλεν είχε «κεντήσει» το 1993 με τους «Μυστηριώδεις Φόνους στο Μανχάταν». Το αστειάκι με το Θάνατο χάνεται στην ομίχλη που τον περιβάλλει, η Σκάρλετ Γιοχάνσον επιπλέει μονάχα επειδή την... λιμπίζεται ο δημιουργός (διόλου τυχαία, στην αρχή του έργου, το παίξιμό της φέρνει ξεκάθαρα σε θηλυκή βερσιόν της αιώνιας περσόνας του Άλεν, για να μη σχολιαστεί το γεγονός ότι κοιμάται με άνδρα που της ρίχνει ηλικιακά και τρεις φορές πάνω...) και ο Χιου Τζάκμαν κόβει βόλτες σα μορφονιός (λέγε με και διακοσμητικό). Σας λείπει ο Γούντι Άλεν; Θα πρότεινα να στραφείτε προς το πλησιέστερο βίντεο κλαμπ...

Scoop [2006] / για την Athens Voice

0 Comments:

Post a Comment

<< Home