47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Τσιμέντο και θάλασσα

Τη σημασία του τίτλου την κατάλαβαν όσοι έχουν δει αρκετά γκανγκστερικά έργα στη ζωή τους. Στη Θεσσαλονίκη, τη θάλασσα την είχαμε. Η μπετονιέρα μας έλειπε... Με άλλα λόγια, απαντώντας σε φίλους που μου τηλεφωνούσαν από Αθήνα και ρωτούσαν πως περνάω κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όσο ήμουν εκτός αιθουσών καλά ήταν!

Κατά γενική ομολογία, ο γιγαντισμός της φετινής διοργάνωσης, που μέτρησε περισσότερες προβολές - ταινίες από ποτέ, μεταφράστηκε σε αδυναμία των ίδιων των ταινιών. Όταν η ποιότητα δε μένει πια εδώ, ρίξε ποσότητα για να τους μπερδέψεις όλους! Έλα, όμως, που υπάρχουν και τα στομάχια... Μερικά, δε, έχουν και μια άλλου τύπου ευαισθησία, διότι αντί να επενδύουν πάνω τους, τους αδειάζουν και την τσέπη με το «τέχνασμα» της κουλτούρας. Ποιοι είναι; Που ζουν; Κανείς δε γνωρίζει. Εμφανίζονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, γεμίζουν ακόμη και σε κάτι παραστάσεις ταινιών που εκτός φεστιβαλικού σύμπαντος δε θα είχαν στον... πλανήτη μοίρα κι εξαφανίζονται με την τελετή λήξης, κάνοντας το χώρο να απορεί ετησίως με το φαινόμενο: οι τόσο «κουλτουριάρηδες» Θεσσαλονικείς, των «χιλιάδων» θεατών και φίλων του Φεστιβάλ της, όλο τον υπόλοιπο χρόνο αφανίζουν δια της απουσίας των τις μονές αίθουσες της πόλης, τις μοναδικές που μπορούν να στηρίξουν το καλλιτεχνικό κύκλωμα της διανομής! Άντε βγάλε άκρη μετά.

Ρώτησα έναν συνάδελφο του καθημερινού ρεπορτάζ να μου πει πως ήταν η εικόνα του φετινού ξένου διαγωνιστικού (εγώ δεν τολμώ να μπω σε τέτοια βάρβαρη δοκιμασία). Μου είπε πως τα είχε δει όλα αλλά δε θυμόταν τίποτα! Μετά την τελετή λήξης, άλλοι συνάδελφοι σχολίαζαν τα βραβεία με ατάκες του στιλ «Είχαμε κοιμηθεί σ’ αυτό...». Στο ελληνικό τμήμα, όπου λάμπουν τα «βραβεία ποιότητας», ο ερασιτεχνισμός και η απαράδεκτη θρασύτητα ανθρώπων που δεν ξέρουν ούτε κάμερα ούτε και χαρτί και μελάνι να πιάσουν, υπογράφοντας ως φωστήρες της Τέχνης πονήματα δια χειρός σεναρίου και σκηνοθεσίας, έπιαναν τον πάτο του λιμανιού κι εγώ απορούσα γιατί πρέπει να δείχνουμε την όποια ανοχή σε μετριότητες που ούτε το σόι των δημιουργών τους δεν θ’ άντεχε να δει ή να υποστηρίξει. Άτιμο timing, γιατί δεν έφερνες φέτος στο Φεστιβάλ ταινίες όπως το «Από την Άκρη της Πόλης» ή το «Hardcore», να δούμε με τι τρόπο θα προσπαθούσαν να τα παραγνωρίσουν φέτος...

Κατά τα άλλα, πλακωμοί για τις θέσεις σε μερικές από τις μικρές αίθουσες (δυστυχώς και μπροστά στα μάτια ξένων σκηνοθετών), αλαλούμ με τα εισιτήρια και τις προσκλήσεις, η αποθήκη για το «industry» εξοστρακισμένη σε απόσταση που έπρεπε να κάνεις με πουλμανάκι (για του χρόνου προτείνω βαρκούλα, στην οποία θα μπορούν να παίζονται και τρέιλερ, για να μη χάνει το χρόνο του ο «buyer») και... πάλι ωραίοι είμαστε διότι τα πάρτι μας είναι πετυχημένα!

Δε θέλω να γίνω κακός με τους ανθρώπους του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Οι περισσότεροι δεν το αξίζουν ούτε και φταίνε γι’ αυτή την εικόνα. Οι ταινίες είναι το καρκίνωμα, μαζί με το ολίσθημα (σταθερή αξία αυτό) του ελληνικού κινηματογράφου. Μοιραία, οι ταινίες είναι εκείνες που χαντακώνουν τη διοργάνωση, όσο καλή θέληση κι αν βρίσκεις παντού κι από τους πάντες. Το γιατρικό σε αυτό δεν το έχω. Ούτε θα βγω να παραστήσω το... Μητροπάνο, παραλλάσσοντας λαϊκό άσμα του παρελθόντος για να καταλήξω στο πονεμένο: «Πες μου που πουλάν’ ταλέντα...». Κρατάω μονάχα την ατάκα που στιγμάτισε τη φετινή χρονιά, από την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη: «Πούτσο και ξύλο»! Με την «Ψυχή στο Στόμα». Και μια έκκληση για το μέλλον. ΒΟΗΘΕΙΑ! Κάποιος ας μας βοηθήσει να το αντέξουμε αυτό το Φεστιβάλ. Θέλουμε να υπάρχει. Αλήθεια το λέω. Ας πάψει αυτός ο πόλεμος εξόντωσης, γιατί όποιος και να νικήσει, ο ένας δίχως τον άλλον δε μπορεί να ζήσει.